5 Simple Statements About دندانپزشک Explained
Wiki Article
در خصوص مقایسه قیمت کامپوزیت دندان و لمینت، باید گفت که کامپوزیت‌های دندانی در کل قیمت بسیار کمتری از ونیر‌های لمینت دارند.
همچنین از مینی ایمپلنت برای ثابت کردن و نگهداشتن دندان مصنوعی استفاده می‌شود. این شیوه برای نگهداشتن پروتز مصنوعی بدون نیاز به چسب روشی مؤثر می‌باشد چرا که استفاده از ایمپلنت تنها روشی است که استفاده از آن برای ثابت نگه داشتن دندان مصنوعی کاملاً مطمئن و مؤثر است.
این طبقه‌بندی کامپوزیت رزین را به سه دسته گسترده تقسیم می‌کند:
دی ماه گفت: ۱۴۰۱/۱۰/۱۵ در ۱:۲۹ ب٫ظ ممنون از راهنمایی خوب بود
آنالوگ ایمپلنت که در واقع نسخه المثنای ایمپلنت است وصل شده و کل مجموعه دوباره در قالب قرار داده می شود.
دقت انجام جراحی در این روش بسیار افزایش خواهد داشت و خونریزی مانند روش جراحی با تیغ، نخواهیم داشت.
هرچند که برای انجام این عمل لثه ها برش خورده و استخوان فک سوراخ می شود، اما از انجا که بیحسی و یا درصورت نیاز بیهوشی در نظر گرفته می شود، دردی احساس نخواهید کرد.
کامپوزیت مایع: سازگاری مایع، برای ترمیم‌های بسیار کوچک استفاده می‌شود
در طول درمان و بعد از کاشت ایمپلنت دندان برای روند ترمیم استخوان و پیوند آن با ایمپلنت باید حتما از غذاهای رژیمی نرم استفاده شود و همچنین بهتر است در طول درمان از سوپ ، سبزیجات ، لبنیات و میوه ها استفاده شود
[۱۸] مطالعه دیگری نتیجه می‌گیرد که اگرچه میزان شکست کمتری از ورودی‌های کامپوزیت وجود دارد، این امر ناچیز خواهد بود و به check here هر حال کوچکتر است تا تلاش اضافی روش غیرمستقیم را توجیه کند.[۲۷] همچنین در مورد سرامیکها، میزان بقاء به‌طور قابل توجهی بالاتر از مقادیر مستقیم کامپوزیت قابل شناسایی نیست.[۲۸]
پوشش بیمه محدود: برخی از برنامه‌های بیمه دندانپزشکی ممکن است هزینه بازپرداخت کامپوزیت تنها در دندان‌های جلو فراهم کنند که بازسازی آمالگام به‌طور خاص بر اساس شرایط زیبایی صورت می‌گیرد؛ بنابراین، بیماران ممکن است مستلزم پرداخت کل ترمیم ترمیم کامپوزیت در دندان خلفی باشند.[۱۶]
لزوم معاینات منظم توسط متخصص که ممکن است به عکس های تخصصی نیاز باشد.
بعد از کاشت ایمپلنت دندان بیمار نباید تا یک ماه بعد از عمل جراحی غذا را از طرف ایمپلنت شده میل کند. خوردن مواد غذایی سخت مانند آجیل موجب کاهش طول عمر ایمپلنت خواهد شد.
کامپوزیت‌های مایع: کامپوزیت‌های قابل انعطاف یک زیرمجموعه نسبتاً جدیدتر از مواد کامپوزیتی رزین هستند که از اواسط دهه ۱۹۹۰ آغاز شده‌است. در مقایسه با کامپوزیت‌های جهانی فلوگوس‌ها دارای محتوای پرکننده کم (۳۷–۵۳٪) هستند که در نتیجه سهولت مصرف، چسبندگی پایین، مقاومت فشاری، مقاومت در برابر سایش و انقباض پلیمریزاسیون بیشتر را نشان می‌دهد.